Historia budynku
Historia Budynku
Paderek na pocztówce z 1911 roku
Budynek, w którym obecnie mieści się VI Liceum Ogólnokształcące, powstał około 1910 roku i przeznaczony był dla liceum żeńskiego. W czasie I wojny światowej znajdował się tu lazaret wojskowy, a po wojnie Gimnazjum im. F. Schillera dla mniejszości niemieckiej.
Pierwotny kształt budynku różnił się trochę od tego, który znamy obecnie, ponieważ nie posiadał części południowej od strony dzisiejszej ulicy Królowej Jadwigi. Miał spadzisty, wysoki dach zwieńczony wieżyczką. Do szkoły wchodziło się od strony ulicy Krakowskiej, w miejscu, gdzie obecnie mieści się czytelnia. Drugie mniejsze wejście znajdowało się od strony ulicy Karmelickiej. Mogło również istnieć wejście od podwórza. Z tego okresu pochodzą wykończenia sufitu na parterze w małym korytarzyku prowadzącym do sali biologicznej.
Budynek stanowił integralną całość z obecnym gmachem bursy. W tej części znajdował się gabinet dyrektora, biblioteka i prawdopodobnie mieszkania, może dla dyrektora. Klatka schodowa łączyła te dwa budynki na wysokości pierwszego piętra.
Prawdopodobnie pod koniec lat 20 szkoła został rozbudowana. Dobudowano od strony południowej (dzisiejsza ul. Królowej Jadwigi) aulę i salę gimnastyczną. Przebudowano również dach. Rozebrano też dodatkową klatkę schodową, która znajdowała się od strony podwórza na ścianie zachodniej. Zmieniono kształt okien. Z tego okresu pochodzi krata zabezpieczająca salę gimnastyczną od strony południowej. Zlikwidowano wejście od strony Krakowskiej, wprowadzając nowe od strony Królowej Jadwigi / istnieje do dzisiaj - nie jest używane/.
Ciekawostką jest to, że niektóre pomieszczenia naszej szkoły mieszczą się dokładnie w tym samym miejscu, co pomieszczenia szkoły przedwojennej, np. sala chemiczna, biologiczna, kuchnia, prysznice. Sala zajęć praktyczno technicznych znajdowała się na poziomie sutereny bursy. Obecnie jest tam stołówka.
W czasie II wojny budynek nadal pełnił swoją funkcję. W czasie zdobywania Poznania w lutym 1945 roku uległ poważnym uszkodzeniom od strony południowej - aula i sala gimnastyczna. Wypalone zostało całe trzecie piętro.
Po wojnie gmach podzielono. Część szkolną otrzymało w użytkowanie Liceum im. I,J.Paderewskiego, część, w której kiedyś znajdował się gabinet dyrektora, biblioteka i mieszkania, zajęła bursa.
Szkoła została odbudowana właściwie w niezmienionym kształcie. Nie odbudowano jedynie części pomieszczenia ostatniego piętra za pracownią chemiczną. W czasie prac tynkarskich zasłonięto też część elewacji od strony północnej podwórza, na której znajdowały się znaki zodiaku. Udało się natomiast w 1999 roku uruchomić nieczynny mechanizm zegara.
Budynek VI LO – historia opracowała Anna Sobusiak
Pierwsza część budynku (od obecnej ul. Krakowskiej do połowy ul. Karmelickiej), w którym obecnie mieści się VI LO powstała w 1910 roku dla Prywatnej Wyższej Szkoły Żeńskiej Mathilde Wegener. Dysponowała 11 klasami i 3 pracowniami technicznymi. W niepodległej Polsce istniała do 1922 roku.
Kiedy 1 kwietnia 1919 administracja szkolna w Poznaniu została przejęta przez polskie władze, w tym czasie w Poznaniu były następujące niemieckie szkoły:
- Das katholische Königliche Marien- Gymnasium
- Das Friedrich-Wilhelm-Gymnasium
- Die Berger-Oberrealschule
- Das Königliche Auguste-Viktoria-Gymnasium
A dla dziewcząt:
Die Lyzeen – Below-Knothe, Anna Sachse, Mathilde Wegner , jak również kilka szkół prywatnych. Ze względu na to, że duże liczba Niemców po 1918 roku zdecydowała się opuścić Poznań niektóre szkoły uległy samorozwiązaniu.
23 czerwca 1919 r podpisała Polska umowę o ochronie mniejszości narodowych. Artykuł 8 tej umowy zobowiązywał państwo polskiego traktowania mniejszości narodowych na takich samych prawach jak innych obywateli państwa. W dokumencie było zawarte prawo mniejszości do tworzenia szkół finansowanych, prowadzonych i kierowanych za własne pieniądze i używania w nich własnego języka.
Wkrótce niemiecka ludność miasta Poznania podjęła decyzję o utworzeniu szkoły prywatnej. 31 marca 1920 r ukazało się pierwsze ogłoszenie o możliwości zapisów do nowego gimnazjum. Koncesje dla niemieckiej szkoły prywatnej otrzymał Oswald Stiller, który był też jej pierwszym dyrektorem. Urzędowa nazwa szkoły brzmiała „ Prywatne Gimnazjum Koedukacyjne z niemieckim językiem nauczania w Poznaniu” od 1934 z dodatkiem „ imieniem Schillera”. Oficjalna pieczęć miała następujący zapis: „Prywatne Koedukacyjne Gimnazjum im. Schillera z niem. jęz. naucz. w Poznaniu / Schiller- Gymnasium - Poznań”.
W poszukiwaniu odpowiedniego pomieszczenia zawarto początkowo umowę z właścicielem liceum przy ul. Matejki (das Sachsesche Lyzeum). Następnie jednak wynajęto budynek byłego „ Friedrich-Wilhelm-Gymnasium” przy ul. Strzeleckiej.
1 września 1920 roku szkoła została otwarta z około 20 pełnoetatowymi 12 niepełnoetatowymi nauczycielami i 679 uczniami.
Szkolę na Strzeleckiej miała szkoła do dyspozycji na mocy umowy na 5 lat( niektóre źródła podają 3 lata). Gdy jednak otworzyła się możliwość przejęcia w dzierżawę budynku po rozwiązanym liceum żeńskim przy ulicy Wały Jagiełły (dzisiejsza Krakowska)., gimnazjum zrezygnowało z ostatniego roku najmu i przeniosło się z na ulicę Krakowską. Przejęcie budynku szkoły nastąpiło w roku szkolnym 1922/23.
Wraz z przejęciem posesji przy ulicy Wały Jagiełly konieczna była przebudowa i rozbudowa budynku, ponieważ na teren przylegający do szkoły nałożony był tzw. obowiązek budowy. Kierownikiem przebudowy był Gdańszczanin Albert Krüger. ( sprawował też nadzór nad budową niemieckiej szkoły prywatnej w Grudziądzu) Budowę nadzorował z Gdańska, a na miejscu konkretne prace budowlane były prowadzone przez architekta Hermana Seidel. Według danych archiwum państwowego w Bydgoszczy prace budowlane były też czasowo prowadzone przez architekta Pawła Pitta.
Koszt budowy wynosił 1 ½ miliona złotych. Mniej więcej połowę tej sumy pokryły wpływy od rodziców. O resztę zadbał Szkolny Związek Niemiecki z siedzibą w Bydgoszczy i fundacja z Berlina. Podczas przebudowy zajęcia prowadzone były bez przerw. Nowe klasy zostały skończone do jesieni 1933.
W wyniku prac budowlanych północne skrzydło budynku na ul. Wały Jagiełły otrzymało techniczne pomieszczenia do chemii, fizyki, geografii i prac ręcznych (techniki).
Skrzydło przy Pl. Karmelickim, dotychczas krótkie zostało przedłużone, powstała również południowa część przy ul. Wały Królowej Jadwigi bardzo dobrze wyposażona sala gimnastyczna i aulą. W sali sportowej były do dyspozycji: trapezy, obręcze, drabinki sznurowe, liny wspinaczkowe, poręcze, kozły itd. Dolna część okien posiadała lniane zasłony by przy sztucznym oświetleniu uniemożliwić obserwowanie zajęć z ulicy. Po przeciwległej stronie został zrobiony balkon dla widzów.
Wyposażenie pracowni było bardzo bogate. W Sali fizycznej : przy stołach dopływ gazu, podłączenia do prądu- kontakty. Sala mogła być zaciemniana dzięki specjalnemu urządzeniu przyciemniającemu. W pracowni do techniki frezarki, wiertarki, heblownica.
Następca Oswalda Stilera na stanowisku dyrektora Dietrich Vogt określał w dokumentach szkołę jako wzorową, która wśród szkół dla mniejszości niemieckiej poza Gimnazjum Goethego w Graudenz (Grudziądz) i Szkole Dürera w Bydgoszczy nie miała równych w Polsce.
Zewnętrzne detale wskazywały na polski jak też niemiecki charakter szkoły.
W równej mierze ściany udekorowane były obrazami znanych przedstawicieli niemieckiej i polskiej nauki, sztuki, kultury (krajobrazy, Jan Matejko, Albrecht Dürer).
Dalsze powiększenie nastąpiło w roku 1936, kiedy to gimnazjum połączyło się z oddzielnie do tej pory działającą Szkołą Żeńską Below-Knothe (budynek obecnego Urządu Miar i Wag przy ul. Krakowskiej). Dzięki temu szkoła mogła w oddzielnych budynkach prowadzić zajęcia dla klas gimnazjalnych jak też klas szkoły powszechnej.
W roku szkolnym 1936/37 wprowadzono „szkołę gospodarstwa domowego”, która oferowała roczny kurs dla dziewcząt w wieku 16 – 24. Roczne uczestnictwo w zajęciach miało pomóc późniejszym gospodyniom domowym w prowadzeniu domu lub odnalezieniu się w podobnych zawodach.
W roku 1939 w wyniku zaostrzenia się stosunków polsko-niemieckich rozpoczęły się też prace nad projektem ustawy o ograniczeniu niemieckiego szkolnictwa i zmniejszeniu szkół niemieckich w Polsce do ilości szkół polskich w Niemczech.
W lipcu 1939 Urząd Wojewódzki w Poznaniu postanowił zlikwidować Gimnazjum Schillera w Poznaniu i Gimnazjum Kantego w Lesznie.
Po zajęciu Poznania przez III Rzeszę budynek został zajęty przez wojsko. Szkoła została przeniesiona czasowo do budynku Gimnazjum Bergera przy ulicy Strzeleckiej nastąpił szybki napływ uczniów z Niemiec. Tradycje Gimnazjum Schillera zostały wyparte przez ideologię faszystowską. Dziewczęta zostały skierowane z powrotem do gimnazjów żeńskich.
Budynek szkolny oparł się zawierusze wojennej i dziś służy VI Liceum Ogólnokształcącemu przy ulicy Krakowskiej 17a.
Najstarsza część budynku powstała w 1910 roku obejmowała obecne sale 101, 105, 106, 201, 205, pokój nauczycielski, sekretariat, 301, 305, ,401, 405.