XXVIII Konkurs Poetycki

Przedstawiamy wiersze laureatów

Roksana Czechowicz

„Mała dziewczynka z pięknym głosem”

Z dedykacją dla siedmioletniej Amelki z Ukrainy

Mroczny bunkier w Kijowie.

W oddali słychać strzały.

Zatęchła obskurna piwnica,

W jej murach tłum struchlały.

Tu kuli ktoś ramiona,

Tam Boga ktoś przyzywa,

Gdy nagle nastrój grozy

Dziecięcy głos przerywa.

Z małych różowych usteczek

W tę przeraźliwą noc

Płynie piosenka krzepiąca

Z refrenem "Mam tę moc".

I choć potężna armata

Ma moc, by mury kruszyć,

To nie ma takiej siły

Jak żar dziecięcej duszy.

„Śmierć”

Co o niej wiemy?

Na pewno

się zjawi

Jak?

Może po cichu

na paluszkach

jak psotny chochlik

muśnie czule powiekę

zamykając ją

po raz ostatni

Może z hukiem

z trzaskiem

włamie się bezlitośnie

jak bandyta

rabując

świeżo usnute marzenia.

Gdzie?

Może w domowym zaciszu

pachnącym szarlotką z cynamonem

Może w sali szpitalnej

w której unosić się będzie

ostry zapach detergentów

Może na ulicy

z piskiem opon

i chrzęstem tłuczonego szkła.

Kiedy?

Może nie w porę

niczym nieplanowany gość

Może w sam raz

jak zaproszona wcześniej

najlepsza przyjaciółka

Kto to wie?

Chyba tylko

Ona sama

A może

nawet ona

nie ma jeszcze o tym

bladego pojęcia

„Do przyjaciela”

Odszedłeś

zabrała cię ta

która zabiera na zawsze

i podobno

do lepszego świata

Odszedłeś

mam po tobie

pudełko ze zdjęciami

które cały czas

wprawiają moje serce

w serię drgań

Odszedłeś

zostawiając po sobie

garstkę rzeczy

pokłady wspomnień

i niemożliwy do wypełnienia

kawałek pustki

na dnie duszy

Jeszcze cię zobaczę

nie tutaj

nie na tym świecie

i nieprędko

lecz

JESZCZE CIĘ ZOBACZĘ

Będziesz tam

przy samej bramie

przy samym świętym Piotrze

i na mój widok

wesoło

zamerdasz ogonem

Oliwia Rajkowska

***

Gdy słońce znika budzą się potwory
Wychodzą spod łóżek na łów,
Strzygi i zmory – dzieci małych lęki
By stać się prawdziwym upiorem

Ten  łapę wyciąga, inny w pysku mieli

Wspomnień zapomnianych kurz

Harcują po Świecie, gdzie zamieć, gdzie Nów.

Bo potwory lubią śnieg,
W Białej Masie zapada się odór,
Gwiazd martwych i tych niezdobytych
Nie spojrzysz im w oczy, strach wzbiera na sile
By w końcu w panice bój stoczyć

A potwór się cieszy widząc lęk człowieka,
Głaszcze po włosach powoli
Szpony zaciska, krew leje i tryska –
W tym puchu robiąc ozdoby

Bo tuczy swój obiekt kreatur,
Z wolna, dokładnie co wieczór,
byś jedyne co widział w tej ostatniej chwili

To biel i skrzydła motyli

„Razem”

Nie wiem nawet kiedy to się stało,
w którym momencie myślokształt przyjął twoją twarz
Lecz nie powiem, że jest to niechciane

W jakikolwiek sposób się tutaj dostałaś,
zostań.
Nawet gdy wiatr zawieje odrobinę mocniej,
gdy włosy zmierzwi nieoczekiwanie,
a krople zawodu tak pięknie zmoczą ubranie, 
zostań.

Chciałabym móc rzec, że nigdy nie było lepiej niż teraz
i już nigdy niż teraz gorzej nie będzie,
Lecz kto wie, co przyniesie nam duch czasu,
Czy z agawą, chryzantemą przyjdzie któregoś wieczorul

Chciałabym z przekonaniem powiedzieć, że nic się nie liczy
i liczyć nie będzie się nic

prócz nas

Ale powiem to jedynie z nadzieją

Bo matka kocha swoje dzieci,
Choć rani i krzywdzi nieustannie, jak nieustannie bolesny jest czas
Ten już wspomniany chwilkę temu

Mogłabym się założyć, że przybędzie kiedyś z piłą,
Odetnie nam po ręce, kilka palców i kawałek serca
Podzieli go na dziesięć części, rozsypie po świecie
Z myślą, że pójdziemy ich szukać
Osobno.

Ale tak naprawdę zostaniemy tutaj, ciągle tak samo emocjonalne
Nie przejmując się zwykłym kawałkiem serca
Zostaniemy przed kominkiem
Razem

***

Kto łapiąc za słowa strachem się obejdzie
Nie przyda się więcej, a w życia udręce
Niech spojrzy głębiej, bardziej w problem wejdzie
A już nie wypłynie, do bram słońca bilet
            Mu dostarczą

Choć racz człowieku zapłakać nad losem
Tych wszystkich pierzastych ze złamanym głosem,
bądź pięknych siedzących na krzesłach gdzieś wysoko
Co żaden, ani żadna z tych największych krain burgundem niezaciekawiona

A wiesz paniczyku, że kolory hańbą większą cię okryją, niż
przegrany pojedynek, łza królewny czysta
A sprawą jest oczywista, iż te tysiąc istnień o których ty nie wiesz
ważniejszymi są od twoich

Tych wszystkich złociszy, kreacji najpiękniejszych
ksiąg wieczystych nieskalanych królewskim dotykiem
Tańcy, wzroków ludzi zadziwionych szykiem i pięknem pozornym
Jakoby świat lepsiejszych nie zna

A młodość!

Ah! Ta młodość jeszcze pokorniejsza
Co brzegiem rzeki upłynie za chwil kilka
A mała dziewczynka co księżną stać się chciała
Z owocem zląduje na straganie
Tęsknie zglądając na te piękne panie chichoczące za wachlarzem

Ot, hierarchia ludzkości zawsze dawała w kość tym
Których marzeń nie da się zatrzymać
Ni demonom, czarnym wysłannikom życia
Nie kiepskim pokusom lubieżnego krycia
A największy wróg ze wszystkich to znieczulstwo,
kradnąc oczy i zmysł, lecz sam pomyśl jaki,
tworząc społeczeństwo zimne niczym kamień

Acz nie ten mały, niestety, zabrany gdzieś z plaży
Co zostawisz przy rybie, co się smaży i odejdziesz w niemyśl go wrzucając
Nie, coś raczej jak głaz wielki poorany czasem, wypłukany wodą,
Co miniesz go z grymasem wzrok odwracając w to co nieskalane niczym
A nic puste jak twe myśli i choć teraz wątpisz w te słowa poety, za rok lub dziesięć
Wrócisz do tej frazy, wspomnisz tutejsze obrazy ze wzruszeniem

Lub smutkiem

W końcu widząc jak łatwo sterował tobą nierząd

Umysłu.

I ten burgund już wcześniej wspomniany
pokrywając całą ziemię zapomnieniem
zostawiając na Jej ciele krzywe rany a tych nikt nie zauważy
Bo znowu każdyś z nich zajęty swoją troską

I tak powoli zacznie się koniec, po prostu.
Bez orszaków niebieskich, żadnych płaczów, zgrzytów
Nawet jeden nie piśnie i tak już dawno zabrali im oczy
A z ichnich serc nienawiść broczy

Anna Ciesielska

„Smok i kura"

Smok tysiące lat żyjący,

Kurkę raz spotykające rzekł jej przestrożnie:

"Ucieknij i zawalcz o siebie bo skończysz na

rożnie"

Kura nie posłuchała i parę dni później

w zupie się gotowała,

A morał z tego taki walcz o siebie bo potem

może nie być jak w niebie.

"Język za zębami"

I nawet gdybym miała przyjaciół między

wami,

Trzymam język za zębami,

Gdybyście byli mili czasami,

Trzymam język za zębami,

Gdybyście grozili mi między wersami,

Trzymam język za zębami,

Choćby mieli zbić Mnie batami,

Trzymam język za zębami

I gdyby torturowali mnie latami,

Trzymam język za zębami I choćbym życiem

przypłacić to miała to bym się nie

wygadała...

"Żmija"

Żmija kąsa jadowicie mocno często i

sowicie.

"To kwiat zerwany na łące"

To kwiat zerwany na łące,

to promienie słońca gorące,

to chwila spędzona przy książce,

to jedno spojrzenie w oczy,

to znajomy uśmiech uroczy,

to czas spędzony na pomocy,

to ogniska blask wśród czarnej nocy,

to piosenka sprzed lat skoczna,

to herbata z przyjaciółmi,

To każda z tych chwil, tak rzadko

docenianych a wszak tak hojnie Nam

danych...

Marianna Walkowiak

***

Ciszo,
Poszukuję ciebie w rozjątrzeniu,
Gdy wszystkie dźwięki poddają
Mnie jeszcze większemu wrzeniu.
Ciszo,
Poszukuję ciebie w chwilach zmartwienia,
Gdy tyle niepokojących głosów
Doprowadza mnie do drżenia.
Ciszo,
Poszukuję ciebie wśród rozpaczy,
Gdy żadne słowo pocieszenia
Nic dla mnie nie znaczy.
Niby ciebie poszukuję -
Gdy zaczynasz panować,
- Nigdy nie - kompletna ciszo,
Przerażasz mnie

Jan Grussy

„3)”

jadę każdego dnia w maszynie na szynie

Myśląc, że nie wiem dokąd zmierzam 

Może dziś ta szyna bardziej w lewo popłynie 

jednak nie, codzienne ten sam peron zwiedzam

Widzę twarze, ludzkie twarze. 

Słyszę głosy, śmiechy, płacze 

Skrawki życia każdego pasażera

o tym ze ktoś dostał awans, że ktoś komuś umiera

Chciałbym choć raz zobaczyć moje życie z boku

usłyszeć siebie pogrążonego w porannym amoku

zapytać „przepraszam, czy to miejsce zajęte?”

to rutynowe życie, jest dla mnie po prostu niepojęte